1950’ler.Ege ve Akdeniz’in birleştiği denizlerde sünger’e çıkardı gemiciler.Zorlu idi yaşamları.Sünger’e gittiklerinde 2-3 ay sürerdi bu yolculuk.Genel de iki tekne olurdu.Kumanya alınır,eksikler giderilir,dua’larla denize açılırdı tekneler.Tekne içinde süngerciler, dalgıçlar iyi bir gelecek,kara da kalanlarsa endişe ve umut içinde beklerdi.
Dalgıç’lar.sefer esnasında iki ayı doldurunca ,özellikle evli olanları ‘artık bu yataklar da yatılmaz.YATAKLAR DİKEN OLDU’diyerek söylenmeye başlıyorlar.Sıla özlemi çektiklerini söylüyorlar.Asıl özledikleri eşleri,yavukluları,sevdicekleri..
Kaptan da deneyimli.Dalgıçların sıla özlemini anlar.zlem çeken dalgıçları ilk liman da karaya çıkarır,bir sonraki liman da almak üzere gönderirdi.
Dalgıçların kendilerine özgü bir dilleri,jargonu vardı.Şöyle ki;
Gazan-dalgıcın giydiği bakır başlık.
Forma-dalgıç giysisi;forma çok pahalı ve zor bulunduğu için üstüne kefen bezinden bir kılıf dikilip,zedelenmemesi için çabalıyorlar.
Vakara-formayı birbirine bağlayan bakır göğüslük.
Varvara-gazan’ın içinde bulunan hava sübabı.
Gradu-derinlik ölçmeye yarayan alet;aynı zamanda derinlik ölçüsü olarak da kullanılıyor.
Mancura-açık deniz
Müzeril-kum saati.
Meydancı-dalgıcı giydiren kişi.
Markutçu-dalgıcın hortumunu toplayıp,düzenleyen kişi.
Tirandili-dalgıcı kayıkla takip eden kişi.
Varkari-kürekçi;sandal da kürek çekiyor.
Daşçı-sandal da elinde 30 cm.lik demir çengel ile sünger kayalarını arayan kişi.Çengelin takıldığı yere su kabağından bir şamandıra bırakıyor.Yeri kaybolmasın diye.
Aksuna etmek-vurgun yemiş kişiyi kurtamak için,vurgun yediği derinliğe göndermek.
YORUMLAR