20. yüzyılın başlarında,İngiltereye sömürgelerinden birinde bulunan irice bir inci getirmişler.Bu inciyi işleyip,Kraliyet tacına yerleştirilmeyi düşünmüşler.Bunun için inci’nin tam ortasından bir delik açılması gerekiyormuş.Bu işte usta olan,gelenekten nasibini almış birini aramaya başlamışlar.Hiç bir usta böylesi riskli ve belalı bir işe kalkışmayı doğal olarak istememiş.
Yüksek rütbeli subaylardan biri İstanbul’da ,Kapalıçarşı’da bunu yapabilecek bir Ustayı gördüğünden bahsedince ,denemeye karar vermişler.Anlaşma yapılmış ve inci’yi usta’ya götürmüşler.
Usta dükkanına gelen inciyi şöyle bir inceledikten sonra ‘’ben yapamam’’ demiş.Ardından eklemiş.’Çırağım bir baksın’..Heyetin şaşkın bakışları altında çırak inciyi almış.Eli ile şöyle bir tartıp,elinde ki matkapla ‘cart’ diye açıvermiş deliği.İnci sapasağlam duruyor yerinde.Afallayan subay ‘bu nasıl olur?’ diye sormuş.
‘Sizin yapamadığınızı,bir çırak nasıl yapar?’.
Usta elinde ki işle uğraşırken yanıt verir;
‘’Boş verin,o haddini bilmez’’....
Kıssadan hisse....
‘’Keşke herkes haddini bilse,canım ülkem ne yaşanası bir yer olurdu’.
YENİ
İçinde yeniye yer bırakmayan bir ‘düzenliliği’ yaşayan kişi,aslında,üst anlamda bir düzensizlik yaşıyordur-içinde yeniye yer tanımayan bir ‘düzen’,eskinin düzensiz karışımlarından başka bir yere ulaşamaz.
Her an ayrıyı,aykırıyı,yeniyi yaşayan kişi,düzenli bir yaşam yaşıyordur.
GÜNÜ
‘’Yalnız işsiz olanlar değil,daha iyi işler yapabilecek olanlar da başıboştur’’.
YORUMLAR