Sabah ki sert havadan eser kalmamıştı.
O deli deli esen rüzgar, yağmur sonrası durulmuştu.
Bir dinginlik kaplamıştı her yanı.
Gerindi. Derin derin nefes aldı.
Saat 19.00 ‘a yaklaşıyordu ve sokaklar boşalmıştı.
Çevrede hayat belirtisi yoktu.Ya da vardı.
Ya da bana öyle geldi.
Belki de gelmedi, gelemedi.
Bunca sorun, işsizlik, geçim derdi, gelecek korkusu…
Hiçbiri önemli değildi. İki saat yaşam duracaktı.
Nitekim durdu da. Durmasa ne olacaktı?
‘’Biraz kül, biraz duman ,
O sensin işte……..’’
Böyle bir şarkı vardı, yeniler bilmez.
Canım ülkem de herkes ilk kez bir olay karşısında bir araya geldi.
Farklı amaçlar, düşünceler içinde olsa yine de gelebilmesi güzel…
Aslın da belki de doğrusu bu. Spor bile olsa…
Kendini olayların akışına bırakmak,sürüklenmek oradan oraya…
Çarpa, çarpa ilerlemek…
Sert köşelerini yumuşatmak böylece.
Un ufak olmadan ilerleyebilmek,ilerlemeye çalışmak,çabalamak…
En azından denemek.
Ya da hiç denememek.
Öylece durup beklemek, herkesin yaptığı gibi.
Ya da çekip gitmek, yapamasa da bunu düşünmek, planlamak.
Bir gün olabilir diye…
(*) ÇAĞAL-çakıl taşı
BİR ŞİİR
Bahçemde açılmaz seni görmezse çiçekler,
sahil seni, rüzgar seni, akşam seni bekler.
Gelmezsen eğer ,mevsimi nereden bilecekler,
YORUMLAR