Daha da Büyüyeceğiz..

Büyümek çocukken hayal ettiğimiz gibi olsaydı keşke... Neden çabuk büyümek istedik? Düşünüyorum ki ozamanlar hep aynı hayalleri kuruyorduk biraz farkla.. İstediğimizi yapabilmek, izin almak ihtiyacı duymadan kararlar verebilmek, özgür olmak kısaca. Acaba yarın ne olacak diye bir sorunumuz yoktu, Hiçbir şeyi umursamazdık, Stressiz yaşardık. Büyüyünce özgürlüğümüzün çalınacağını ve çocukluktaki özgürlüğümüzü arayacağımızı bilemedik. Hayat gailesi zormuş..  Önce dunyanın balonlardan ve şekerden yapıldığına olan inancımızı yitirdik, sonrasında da defalarca insanlara olan sevgi ve inancımızı.  İşte en acısı da bu sevdiğinize ve seveceğine inandığınız kimselerin kalmaması. İşte o zaman dünya bir çöle dönüştü. Sesimi duyan varmı diye haykırırken, iç sesin burdayım, ben varım diyor tamamen çocuk tavrıyla hala oyun oynamayı seviyor. Deseler ki; “Yeniden çocuk olmak ister misin” diye… - Kim istemez ki… Demezmiyiz.. Galiba büyüyünce çok şey kaybettik. En önemlisi umutlarımızı yitirdik.. Daha da büyüyeceğiz.. İçimizdeki çocuğu öldürmeden olgunlaşmamız dileğiyle… Kolay olduğunu söyleyemem ama büyümek için katettiğim yolu şimdi geri dönüyorum, daha mutluyum.