Mutsuzluk

Hepimizde bir mutsuzluk, umutsuzluk hali.
Metroya biniyorum.
Birkaç liseli çocuk dışında yüzü gülen yok.
Otobüse biniyorum.
Oradakiler metrodakilerden daha mutsuz.
Her sabah gergin gergin söylenen insanların sayısı artıyor.
En güler yüzlü insanları vapurlarda görürdüm eskiden.
Şimdi orası da mutsuzlar ordusu dolu.
Martılara simit atan yok.
Keyifle çay yudumlayan yok.
Güne enerjik başlardık eskiden.
Sohbet, muhabbet dolu olurdu otobüsler.
Hem insanlar daha az konuşur oldu.
Hem de konuştuklarında sürekli her şeyden şikayet eder oldular.

Ülkeyi yönetenlerin mutsuzluğu ve öfkesi bizleri her gün daha fazla etkiliyor.
Hiç düşündünüz mü?
Sizce neden komedi filmlerinin sayısında patlama yaşanıyor?
Gülmeye nasıl da hasretiz.
Nasıl da açız şen kahkahalar atmaya.
Nasıl da muhtacız korkmamaya, güvenmeye, huzura…

Ağzımıza sıçılıyor resmen.
Sırf iç siyasetteki oy oranı uğruna seksen milyonun ruh halinin içine ediliyor.
Mutsuzluğun kaynağı korkudur.
Yönetmenin en kolay yolu da korkudur.
Korkuyla kolayca yönetmek uğruna ruhumuzu yok ediyorlar.
Anti depresan ilaçlarda yıllık tüketim 60 milyon kutuya dayandı.
Dünyanın en mutlu ülkeler sıralamasında Türkiye 69. sırada.
Libya var ya Libya.
Hani iç savaş sürüyor hala.
Libya bile 68. sırada.
Mutsuzluktan herkes intihar ediyor diye çamur atılan Norveç dünyanın en mutlu ülkesi sıralamasında birinci sırada.
En mutlu altı ülke Avrupa ülkeleri.
Ama onlar bizi kıskanıyor.
Onlarda insanlık ölmüş.

İnsan düşünmeden edemiyor.
Onlarda insanlık öldüyse.
Bizde hiç var olmamış demektir…